Akt Oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi Matki Kościoła, za wolność Kościoła Chrystusowego (3 maja 1966 r.)
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, Ojcze Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego dałeś światu za sprawą Ducha Świętego przez Maryję Służebnicę Twoją, Bogurodzicę Dziewicę Matkę Boga i Kościoła!
Ojcze wszystkich dzieci Bożych, wszystkich narodów i ludów, od którego wszelkie ojcostwo pochodzi na niebie i na ziemi!
Wołamy dziś do Ciebie przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, pośrednika między niebem a ziemią, przez przyczynę Matki Chrystusowej i naszej Matki oraz przez wstawiennictwo wszystkich świętych Patronów polskich.
Z błogosławionej woli Twojego Syna dotarli do naszej ziemi przed tysiącem lat apostołowie dobrej nowiny, ustawili krzyż-znak zbawienia i nadziei – i rozpoczęli chrzcić praojców w imię Trójcy Świętej. Od tej chwili źródło wody żywej nieustannie spływa na głowy i serca dzieci Narodu polskiego. Zostaliśmy włączeni do wielkiej rodziny Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa. Przenikani duchem wiary, nadziei i miłości, przyjmując ziarno Boże w serca nasze, przynosiliśmy owoc cierpliwości. Przez dziesięć wieków pozostaliśmy jako Naród ochrzczony wierni Tobie, Twojemu Synowi, Jego krzyżowi i Ewangelii, Kościołowi świętemu i jego pasterzom.
Dziś, po zakończeniu rachunku sumienia w dziewięcioletniej Nowennie, która przygotowała nas do Tysiąclecia, po odnowieniu przyrzeczeń chrztu świętego wołamy do Ciebie z wdzięcznością: «Błogosławiona niech będzie Święta Trójca i nierozerwalna jedność. Uwielbiajmy Ją, gdyż okazała nad nami miłosierdzie swoje». W tysięczną rocznicę Chrztu Polski, powodowani uczuciem wdzięczności za powołanie naszego Narodu do nadprzyrodzonej rodziny Chrystusowej, przyzywamy przed Twój tron, Ojcze, wszystkie pokolenia, które przeszły w znaku wiary przez polską ziemię do Twojego nieba, jak również i te, które radują się obecnie z daru życia na polskiej ziemi.
Pragniemy dziś społem ubezpieczyć Kościół święty na drugie Tysiąclecie, a nienaruszony skarb wiary przekazać nadchodzącym pokoleniom młodej Polski.
Uczynimy to w niezawodnych dłoniach Matki Najświętszej, których opieki i pomocy doświadczyliśmy przez dzieje. Pełni wdzięczności za Matkę Chrystusową, którą Syn Twój dał Kościołowi świętemu, wspominamy Jej krzepiącą obecność w dziejach Kościoła w świecie i w Ojczyźnie naszej.
Ona jedna wytrwała pod krzyżem Chrystusa na Kalwarii, a dziś trwa w misterium Chrystusa i Kościoła. Ona zawsze trwała pod krzyżem naszego Narodu. Wspominając z wdzięcznością Jej macierzyńską opiekę nad dziećmi polskiej ziemi, którą za Jej królestwo uważamy, świadomi, że dzięki Niej została uratowana wiara Narodu, pragniemy, Ojcze, przed Twoim obliczem oddać Jej całkowicie umiłowaną Ojczyznę naszą na nowe Tysiąclecie wiary, za Kościół Twojego Syna.
Bogurodzico Dziewico, Matko Kościoła, Królowo Polski i Pani nasza Jasnogórska, dana nam jako pomoc ku obronie Narodu polskiego. W obliczu Boga w Trójcy Świętej jedynego, w głębokim zjednoczeniu z Głową Kościoła rzymskokatolickiego, Ojcem świętym Pawłem VI, my, Prymas i biskupi polscy, zebrani u stóp Twojego Jasnogórskiego tronu, otoczeni przedstawiciela-mi całego wierzącego Narodu – duchowieństwa i Ludu Bożego z diecezji i parafii, w łączności z Polonią światową, oddajemy dziś ufnym sercem w Twą wieczystą, macierzyńską niewolę miłości wszystkie dzieci Boże ochrzczonego Narodu i wszystko, co Polskę stanowi, za wolność Kościoła w świecie i w Ojczyźnie naszej, ku rozszerzaniu się Królestwa Chrystusowego na ziemi. Oddajemy więc Tobie w niewolę miłości za Kościół całą Polskę, umiłowaną Ojczyznę naszą, cały Naród polski, żyjący w kraju i poza jego granicami.
Odtąd, najlepsza Matko nasza i Królowo Polski, uważaj nas Polaków jako Naród za całkowitą własność Twoją, za narzędzie w Twych dłoniach na rzecz Kościoła świętego, któremu zawdzięczamy światło wiary, moce krzyża, jedność duchową i pokój Boży. Czyń z nami, co chcesz. Pragniemy wykonać wszystko, czego zażądasz, byleby tylko Polska po wszystkie wieki zachowała nieskażony skarb wiary świętej, a Kościół w Ojczyźnie naszej cieszył się należną mu wolnością; bylebyśmy z Tobą i przez Ciebie, Matko Kościoła i Dziewico Wspomożycielko, stawali się prawdziwą, pomocą Kościoła Powszechnego ku budowaniu Ciała Chrystusowego na ziemi. Dla tego celu pragniemy odtąd żyć jako naród katolicki, przez pracę ku chwale Bożej i dla dobra Ojczyzny doczesnej. Oddani Tobie w niewolę pragniemy czynić w naszym życiu osobistym, rodzinnym, społecznym i narodowym, nie wolę własną ale wolę Twoją i Twojego Syna, która jest sama miłością.
Oddając się Tobie za Kościół, który jest żyjącym i obecnym we współczesnym świecie Chrystusem, wierzymy, że przez Twoje ręce oddajemy się w niewolę samemu Chrystusowi i Jego sprawie na ziemi.
Ufamy, że tym aktem głębokiej wiary i ufności wyjednamy Kościołowi świętemu wolność, a Ojczyźnie naszej Twą macierzyńską opiekę na nowe wiary Tysiąclecie, Panno chwalebna i błogosławiona.
Przyjmij naszą ufność, umocnij ją w sercach naszych i złóż przed obliczem Boga w Trójcy świętej Jedynego. Amen.
Statut Stowarzyszenia Ruchu Pomocników Matki Kościoła
Ruch Pomocników Matki Kościoła powstał z inicjatywy Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego, który w trudnym okresie historii, gdy Kościół był prześladowany i niszczony, czynił wszystko, aby uratować wiarę w Polsce.
W tym zmaganiu całkowicie zawierzył Maryi, obecnej w Bożej ekonomii zbawienia i wezwał wszystkich ludzi dobrej woli do współdziałania z Matką Kościoła.
Aktem inicjującym Ruch Pomocników Matki Kościoła jest List pasterski Stefana kardynała Wyszyńskiego, ogłoszony na Jasnej Górze 26 sierpnia 1969r.
1. POSTANOWIENIA OGÓLNE
1.1. Ruch Pomocników Matki Kościoła (zwany dalej Ruchem) jest wspólnotą apostolską Kościoła Rzymskokatolickiego.
1.2. Członkowie Ruchu (zwani dalej Pomocnikami) mogą działać indywidualnie i wspólnotowe na terenie diecezji, parafii, sanktuariów maryjnych oraz w innych strukturach kościelnych i świeckich.
1.3. Pomocnikami mogą być duchowni i świeccy: (dorośli, młodzież i dzieci).
1.4. Siedzibą Ruchu jest Częstochowa (Dom Pamięci Stefana Kardynała Wyszyńskiego).
1.5. Terenem działania Ruchu jest Rzeczypospolita Polska. Wspólnoty Pomocników mogą powstawać też w innych krajach za zgodą odpowiednich władz kościelnych.
1.6. Ruch działa zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego, zarządzeniami Konferencji Episkopatu Polski oraz stosownymi przepisami prawa świeckiego.
1.7. Ze względu na Założyciela, w działaniach Ruch w sposób szczególny uczestniczy Instytut Prymasa Wyszyńskiego (zwany dalej Instytutem).
2. ISTOTA I DUCHOWOŚĆ
2.1. Istotą Ruchu jest całkowite zawierzenie Matce Bożej, aby z Nią nieść pomoc Chrystusowi żyjącemu w Kościele i w świecie. Pomocnicy, świadomi obecności Maryi na drogach wiary, podejmują szczególną odpowiedzialność za realizację Milenijnego aktu oddania Polski Matce Bożej w niewolę miłości za wolność Kościoła w Ojczyźnie i całym świecie.
2.2. Duchowość Pomocników wyraża się w postawie zawierzenia Bogu w zjednoczeniu z Maryją na wzór Sług Bożych kardynała Stefana Wyszyńskiego i Ojca Świętego Jana Pawła II.
2.3. Specyfiką duchowości Pomocników jest: maryjność, eklezjalność i pomocniczość.
2.3.1. Maryjność Pomocników koncentruje się wokół tajemnicy Maryi jako Matki Kościoła zatroskanej o zbawienie ludzi.
2.3.2. Eklezjalność Pomocników wyraża się w umiłowaniu Kościoła aż do całkowitego oddania się Maryi dla zwycięstwa i chwały Jej Syna, żyjącego w Kościele i zbawiającego świat.
2.3.3. Pomocniczość wyznacza styl działania w Ruchu. Pomagać, to znaczy miłować, być wrażliwym na potrzeby drugiego człowieka, odnosić się do każdego jak do dziecka Bożego z bezwarunkowym poszanowaniem jego godności.
3. FORMACJA
3.1. Kształt formacji w Ruchu wyznacza jego duchowość. Formacja ta uwzględnia wymiar ludzki, biblijny, eklezjalny, mariologiczny i patriotyczny.
3.2. Zasadnicze wymiary formacji:
3.2.1. Szkoła życia chrześcijańskiego na fundamencie Słowa Bożego
3.2.2. Szkoła modlitwy
3.2.3. Przygotowanie do oddania się Matce Bożej w niewolę miłości
3.2.4. Zgłębianie tajemnicy Kościoła
3.3. Środki formacji. Formacja Pomocników dokonuje się poprzez:
3.3.1. Uczestniczenie w życiu liturgicznym Kościoła, a zwłaszcza w Eucharystii
3.3.2. Spotkania w grupach formacyjnych
3.3.3. Rekolekcje, dni skupienia, spotkania modlitewne, czuwania, pielgrzymki
3.3.4. Lekturę Słowa Bożego, dokumentów Kościoła i materiałów formacyjnych Ruchu
3.3.5. Zorganizowany wypoczynek
4. ZADANIA
4.1. Pomocnicy oddają się Matce Bożej w niewolę za Kościół Chrystusowy. Ponawiają to oddanie codziennie. Starają się naśladować Jej wierność, miłość, ofiarność i służbę. Codziennie odmawiają różaniec.
4.2. Pomocnicy czerpią moc z Eucharystii i Słowa Bożego, które rozważają w swoim sercu. Są wrażliwi na potrzeby Kościoła. Rozeznają je, otaczaj ą modlitwą i czynnie pomagają. Składają Maryi swoje modlitwy, prace, radości i cierpienia w intencji Ojca Świętego, Kościoła, parafii, Ojczyzny, rodziny i świata, zwłaszcza nawrócenia ludzi, którzy odeszli od Boga.
4.3. Pomocnicy kształtują w sobie „wyobraźnię miłosierdzia”, która uzdalnia do niesienia pomocy, są wrażliwi na wszystkie potrzeby i cierpienia człowieka. Pomagają bliźnim.
5. STRUKTURY
5.1. Ruch, jako całość podlega Konferencji Episkopatu Polski, która zatwierdza statut i mianuje Krajowego Duszpasterza.
5.2. Na terenie diecezji Ruch podlega biskupowi ordynariuszowi, który mianuje duszpasterza diecezjalnego.
5.3. Grupy Pomocników działające na terenie parafii podlegają proboszczowi miejsca, który zatwierdza ich animatorów.
5.4. Grupy Pomocników działające przy sanktuariach maryjnych, wspólnotach życia konsekrowanego, szkołach i innych ośrodkach podlegają władzy odpowiedzialnych za te instytucje. Odpowiedzialni zatwierdzają ich animatorów.
6. WŁADZE
A. Walne Zebranie
6.1. Naczelną władzą Ruchu jest Walne Zebranie.
6.2. Walne Zebranie stanowią:
6.2.1. Członkowie Zarządu
6.2.2. Członkowie Rady Programowej
6.2.3. Duszpasterze diecezjalni Ruchu
6.2.4. Animatorzy grup parafialnych
6.2.5. Animatorzy grup działających przy innych instytucjach.
6.3. Do zadań Walnego Zebrania należy:
6.3.1. Przyjmowanie sprawozdań Zarządu i udzielanie absolutorium
6.3.2. Wyznaczanie kierunków rozwoju Ruchu
6.3.3. Podejmowanie wiążących decyzji w sprawach ważnych dla Ruchu
6.3.4. Wybieranie przedstawicieli Ruchu wchodzących do Zarządu i w razie potrzeby ich odwoływanie
6.3.5. Proponowanie zmian w Statucie.
6.4. Walne Zebranie zwołuje raz w roku Zarząd. Może być zwołane w sposób nadzwyczajny na wniosek Zarządu, Rady Programowej lub duszpasterzy diecezjalnych.
6.5. Walne Zebranie obraduje według uchwalonego regulaminu.
B. Zarząd
6.6. Działalnością Ruchu w sposób zwyczajny kieruje Zarząd
6.7. W skład Zarządu wchodzą:
6.7.1. Duszpasterz Krajowy – mianowany przez Konferencję Episkopatu Polski
6.7.2. Członkini Instytutu – delegowana przez władze instytutu.
6.7.3. Trzech przedstawicieli Ruchu – wybranych przez Walne Zebranie.
6.8. Zadaniem Zarządu jest:
6.8.1. Kierowanie Ruchem
6.8.2. Reprezentowanie go wobec władz kościelnych i świeckich
6.8.3. Organizowanie spotkań, zjazdów, pielgrzymek
6.8.4. Zwoływanie Walnego Zebrania.
6.9. Kadencja członków Zarządu trwa 3 lata i może być ponawiana 2 krotnie.
6.10. Członkowie Zarządu wybierają spośród siebie Sekretarza i Skarbnika.
6.11. Zarząd odbywa swoje zebrania przynajmniej raz na kwartał.
6.12. Decyzje w Zarządzie podejmowane są zwykłą większością głosów, a w razie równowagi przeważa głos Przewodniczącego.
6.13. Zarząd może powoływać ekspertów i zespoły do zadań specjalnych.
C. Rada Programowa
6.14. Prace Zarządu wspiera Rada Programowa działająca przy Instytucie Prymasa Wyszyńskiego.
6.15. Radę Programową powołują władze Instytutu.
6.16. W skład Rady Programowej wchodzi do 15 osób (z różnych środowisk).
6.17. Zadaniem rady programowej jest:
6.17.1. Wspieranie działań Zarządu.
6.17.2. Przygotowywanie materiałów do formacji wstępnej i stałej.
7. MAJĄTEK
7.1. Na majątek Ruchu składają się dobra materialne (ruchomości i nieruchomości), wartości niematerialne i prawa oraz środki finansowe.
7.2. Majątek Ruchu pochodzi z dobrowolnych ofiar, dotacji, darowizn, spadków i innych źródeł.
7.3. Majątek może być wykorzystywany jedynie na realizację celów statutowych Ruchu.
7.4. Za właściwe gospodarowanie majątkiem odpowiada Zarząd.
8. POSTANOWIENIA KOŃCOWE
8.1. Statut Ruchu zatwierdza Konferencja Episkopatu Polski
8.2. Zmian w Statucie może dokonać Walne Zebranie większością 2/3 głosów, do ważności potrzebna jest aprobata Episkopatu Polski.
347. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski,
które odbyło się w Warszawie w dniach 10-11 marca 2009 roku,
zatwierdziło Statut Stowarzyszenia Ruchu Pomocników Matki Kościoła.
podpisano:
Stanisław Budzik Józef Michalik
Sekretarz Generalny Metropolita Przemyski
Konferencji Episkopatu Polski Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Sługa Boży, Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski (1901-1981)
Urodził się 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli nad Bugiem. 3 sierpnia 1924 roku przyjął święcenia kapłańskie w katedrze we Włocławku; Prymicyjną Mszę Świętą sprawował na Jasnej Górze. Po roku pracy we Włocławku podjął studia na KUL-u i na podstawie pracy: Prawa Kościoła do szkoły, uzyskał stopień doktora.
Następnie udał się w podróż naukową po krajach Europy Zachodniej; Interesował się szczególnie Akcją Katolicką i działalnością chrześcijańskich związków zawodowych. Po powrocie do kraju został wykładowcą nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, a także redaktorem miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”. Jednocześnie prowadził intensywną działalność społeczną wśród robotników Włocławka. Wykładał na Uniwersytecie Robotniczym; działał w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych.
Podczas wojny był imiennie poszukiwany przez Niemców. Na polecenie błogosławionego biskupa Michała Kozala opuścił Włocławek.
W czasie Powstania Warszawskiego pełnił obowiązki kapelana zakładu dla ociemniałych w Łaskach oraz grupy „Kampinos” AK, ps. Radwan III
Po zakończeniu działań wojennych ks. Stefan Wyszyński wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne. Podjął też obowiązki redaktora „Ładu Bożego”.
W 1946 roku Ojciec Święty Pius XII mianował księdza Stefana Wyszyńskiego biskupem ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakry biskupiej udzielił mu na Jasnej Górze 12 maja 1946 toku August kardynał Hlond, Prymas Polski. Po śmierci kardynała Augusta Hlonda został arcybiskupem Gniezna i Warszawy, Prymasem Polski. Z wielką roztropnością i odwagą bronił praw wierzącego Narodu. W sytuacji narastającego prześladowania Kościoła przez władze komunistyczne, z inicjatywy Prymasa Wyszyńskiego, przedstawiciele Episkopatu i Władz państwowych podpisali w 1950 roku „Porozumienie”.
Na konsystorzu w dniu 12 stycznia 1953 roku został wyniesiony do godności kardynalskiej.
W kraju nasilał się terror i bezwzględna walka z Kościołem. 9 lutego Rada Państwa wydaje dekret o obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych.
W odpowiedzi na to, Konferencja Episkopatu Polski w Krakowie uchwala memoriał, który 21 maja 1953 roku Ksiądz Prymas wysyła do Bolesława Bieruta ze słynnym stwierdzeniem: Rzeczy Bożych na ołtarzach cesarza składać nam nie wolno. Non Possumus!”
25 września 1953 roku Ksiądz Prymas został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku oraz w Komańczy. 16 maja 1956 roku napisał tekst odnowionych Ślubów królewskich, które zostały uroczyście złożone na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 roku, jako Jasnogórski Śluby Narodu.
26 października 1956 roku Stefan kardynał Wyszyński został uwolniony i wrócił do Warszawy.
W latach 1957-1965 kierował Wielką Nowenną przed jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski. W 1957 roku rozpoczęto się nawiedzenie parafii przez wierną kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Na głównych uroczystościach milenijnych, 3 maja 1966 roku, pomimo licznych przeciwności u stóp Jasnej Góry stanęła ponad milionowa rzesza pielgrzymów. Prymas Polski wraz z arcybiskupem Krakowa – Karolem Wojtyłą i całym Episkopatem złożyli wiekopomny Milenijny akt oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi Matki Kościoła za wolność Kościoła Chrystusowego.
Uroczystości milenijne stały się początkiem moralnego zwycięstwa nad komunizmem, przełamały w społeczeństwie polskim „barierę strachu”.
W latach sześćdziesiątych Ksiądz Prymas czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II. Na ręce papieża Pawła VI złożył memoriał Episkopatu Polski z prośbą o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła. Ojciec Święty uczynił to na zakończenie III sesji Soboru – 21 listopada 1964 roku.
W listopadzie 1965 roku wspólnie z polskimi Ojcami soborowymi Prymas Polski skierował Orędzie biskupów polskich do ich niemieckich braci.
16 października 1978 roku na Stolicę Piotrową został wybrany Polak, kardynał Karol Wojtyła.
W czerwcu 1979 roku Prymas Tysiąclecia przyjął w Ojczyźnie widzialną Głowę Kościoła – Ojca Świętego Jana Pawła II, Papieża z rodu Polaków.
W okresie rodzącej się „Solidarności”, Kardynał Stefan Wyszyński pozostawał ośrodkiem równowagi i pokoju społecznego.
Gdy 13 maja 1981 roku na Placu Świętego Piotra dokonano zamachu na Ojca Świętego Jana Pawła II, śmiertelnie chory Ksiądz Prymas wezwał wszystkich, do modlitwy błagalnej w intencji Papieża.
Kardynał Stefan Wyszyński odszedł do Boga 28 maja 1981 roku w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. 31 maja 1981 roku odbył się jego pogrzeb, wyrażający szacunek i cześć dla Prymasa Tysiąclecia, którego nazwano Ojcem Narodu.
W 1989 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego Stefana kardynała Wyszyńskiego.
Tajemnica Prymasa Tysiąclecia
Kardynał Wyszyński postawił wszystko na Maryję i dzięki temu uratował wolność Kościoła w Polsce i ducha Narodu. Jako niewolnik Maryi żył oddaniem na co dzień i tą drogą prowadził Kościół w Polsce.
AKT OSOBISTEGO ODDANIA SIĘ MATCE NAJŚWIĘTSZEJ. (Ułożony w Stoczku)
Święta Maryjo, Bogurodzico Dziewico, obieram sobie dzisiaj Ciebie za Panią, Orędowniczkę, Patronkę, Opiekunkę i Matkę moją.
Postanawiam sobie mocno i przyrzekam, że Cię nigdy nie opuszczę, nie powiem i nie uczynię nic przeciwko Tobie. Nie pozwolę nigdy, aby inni cokolwiek czynili, co uwłaczałoby czci Twojej.
Błagam Cię, przyjmij mnie na zawsze za sługę i dziecko swoje. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach duszy i ciała oraz w pracy kapłańskiej dla innych.
Oddaję się Tobie, Maryjo, całkowicie w niewolę, a jako Twój niewolnik poświęcam Ci ciało i duszę moją, dobra wewnętrzne i zewnętrzne, nawet wartość dobrych uczynków moich, zarówno przeszłych jak obecnych i przyszłych, pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku, co do mnie należy, według Twego upodobania, ku większej Chwale Boga, w czasie i w wieczności.
Pragnę przez Ciebie, z Tobą, w Tobie i dla Ciebie stać się niewolnikiem całkowitym. Syna Twojego, któremu Ty, o Matko, oddaj mnie w niewolę, jak ja Tobie oddałem się w niewolę.
Wszystko, cokolwiek czynić będę, przez Twoje Ręce Niepokalane, Pośredniczko łask wszelkich, oddaję ku chwale Trójcy Świętej – Soli Deo!
Maryjo Jasnogórska, nie opuszczaj mnie w pracy codziennej i okaż swe czyste Oblicze w godzinę śmierci mojej. Amen.
Stoczek, 8 grudnia 1953 r.