Parafia to dom
Parafia powinna być dla Ciebie domem,
w którym przeżywa się dni zwykłe, powszednie,
a także wspaniałe święta, podniosłe uroczystości
i wspólne radosne bycie razem.
Parafia to wspólnota
Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele,
gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga
unosi się z jednego serca.
Jest w tym jeszcze coś więcej:
zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości,
modlitwy kapłanów.
Parafia to rodzina
Ta rodzina jest piękna i szczęśliwa,
jeśli wszyscy starają się wypełniać w niej swoje zadania.
Trzeba nam o tym pamiętać, że to właśnie od nas zależy,
czy będziemy się w tej rodzinie dobrze czuć,
czy będzie ona miejscem przeżywania wspólnej radości,
ale także czy będzie oazą, w której się można schronić i pokrzepić.
Parafia to dar i szansa
Każda parafia jest inna.
I każda jest darem od Boga dla księdza i dla wiernych.
Jest ogromną szansą do wykorzystania,
szansą, że spotykamy się w niej w ewangelicznym braterstwie,
że razem, choć każdy na swój sposób, będziemy służyć Bogu,
że Mu się przydamy do dzieła głoszenia Dobrej Nowiny
i zbawiania ludzi przez ludzi.
Co wiesz o swojej parafii?
Czy poczuwasz się do wspólnoty z parafią? A może wiąże cię z parafią tylko miejsce zamieszkania, wpisy do kartoteki i ksiąg parafialnych? Czy nie traktujesz parafii jak „punkt usług religijnych konkurujący z innymi parafiami na wolnym rynku”?
Jak angażujesz się w życie wspólnoty parafialnej?
Czy pogłębiasz więź wspólnoty w rodzinie parafialnej?
Czy modlisz się za swego Księdza Proboszcza i innych parafian?
PRZYNALEŻNOŚĆ DO PARAFII
W dobie częstych wyjazdów za granicę i dosyć powszechnych zmian adresów zamieszkania możemy mieć wątpliwości do jakiej parafii należymy, gdzie jest nasza parafia. Dość częsta jest sytuacja: mieszkamy gdzie indziej, zameldowani jesteśmy gdzie indziej, chodzimy do kościoła jeszcze gdzie indziej…
Co mówi na ten temat Kodeks Prawa Kanoniczego?
Kan. 515 § 1. Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.
Kan. 518 – Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. (…)
Kan. 102 – § 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.
§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.
§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym; na terenie diecezji – chociażby nie w parafii – diecezjalnym.
Kan.104 – Małżonkowie winni mieć wspólne stałe lub tymczasowe zamieszkanie. Z racji prawnej separacji albo innej słusznej przyczyny, każdy z nich może mieć własne stałe lub tymczasowe zamieszkanie.
Kan. 105 – § 1. Małoletni z konieczności posiada zamieszkanie stałe lub tymczasowe tego, którego władzy podlega. Po wyjściu z dzieciństwa, może nabyć również własne tymczasowe zamieszkanie, a uzyskawszy usamodzielnienie zgodnie z przepisami prawa cywilnego, także własne stałe zamieszkanie.
§ 2. Ktokolwiek z innego powodu niż małoletność oddany jest zgodnie z prawem pod czyjąś opiekę lub kuratelę posiada stałe lub tymczasowe zamieszkanie opiekuna lub kuratora.
Kan. 106. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem niepowracania, z zachowaniem przepisu kan. 105.
Kan. 107 – § 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.
§ 2. Własnym proboszczem lub ordynariuszem tułacza jest proboszcz lub ordynariusz jego aktualnego pobytu
§ 3. Proboszczem własnym tego, kto posiada tylko stałe lub tymczasowe zamieszkanie diecezjalne, jest proboszcz miejsca aktualnego pobytu.
Parafia Pełkinie należy do dekanatu Jarosław I i jest stosunkowo małą i młodą parafią. Została erygowana 24.08.1945 r. Do parafii należy około 1300 osób. Nasza parafia graniczy z parafią Pełkinie-Wygarki, Wierzbna, Ujezna, Wólka Pełkińska DSCN2991i Jarosław- Łazy Kostkowskie. Do parafii należą następujące dzielnice: Jeżyk, Garbek, Okroługi, Lechy. Kościół parafialny oddalony jest około 7 km od centrum Jarosławia i około 10 km od centrum Przeworska. Przez Pełkinie przebiega droga krajowa nr. 77 relacji Przemyśl – Sandomierz. Do parafii dojeżdża miejski autobus nr 2.
Jakie są wnioski z powyższych Kanonów?
W Prawie Kanonicznym nie ma pojęcia „zameldowanie”.
Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” – czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego czyli według zamieszkania w parafii.
Stąd między innymi bardzo ważna jest obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.
Modlitwa za wstawiennictwem Błogosławionego Ojca Michała Czartoryskiego
Wszechmogący Wieczny Boże, Ty dałeś Błogosławionemu Michałowi siłę wiernego służenia Tobie na drodze życia zakonnego i obdarzyłeś Go pragnieniem zjednoczenia się z Tobą. Miłość do Ciebie udowodnił miłością do bliźnich, trwając przy nich mimo zagrożenia własnego życia. Za wstawiennictwem tego Błogosławionego dopomagaj Ojcze Niebieski gorliwie wykonywać nasze obowiązki. Niech to, co robimy, służy nam, uwzględnia potrzeby naszych bliźnich i prowadzi do zbawienia wiecznego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.