Z Sakramentu Pokuty (ze spowiedzi św.) w naszej Parafii można skorzystać przed każdą Mszą św., w czasie spowiedzi adwentowej i wielkopostnej, przed odpustem parafialnym, przed większymi wydarzeniami religijnymi.
Chorzy mogą skorzystać ze spowiedzi w każdy pierwszy piątek miesiąca.
W nagłych wypadkach z Sakramentu Pokuty można skorzystać o każdej porze.

Czasem ludzie sami chcą załatwiać swoje sprawy przed Bogiem. Uważają, że niepotrzebni tu żadni pośrednicy i dlatego mają opory wobec spowiedzi. Nie rozumieją czemu w ten proces nawrócenia ma wchodzić kapłan. W krajach, gdzie odrzucono sakramentalną posługę kapłana, ludzie zaczynają chodzić do różnych psychologów. Pamiętajmy jednak, że żaden psycholog nie udzieli im odpuszczenia grzechów i wtedy następuje coraz większe zadręczanie się pacjentów.
Tymczasem każdy człowiek ze swej natury jest słaby i ciągle potrzebuje Bożej łaski. Wszyscy potrzebujemy Bożego Miłosierdzia. Dlatego Jezus dał nam Sakrament Pojednania. Świadczą o tym słowa zawarte w Ewangelii: Wieczorem pierwszego dnia przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do Apostołów: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20,22-23). Skoro Chrystus powierzył swoim Apostołom posługę jednania, to ich następcy, biskupi i kapłani też posługują dla dobra Ludu Bożego. Kapłan na mocy Sakramentu Święceń ma władzę odpuszczania grzechów „w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”.
Tylko spowiedź przez przebaczenie grzechów jedna człowieka z Bogiem, z Kościołem i daje spokój serca. Najważniejsze sprawy nawrócenia rozgrywają się w ludzkim sercu. Bóg odnawia człowieka i uświęca niewidzialną łaską.
Skutkami duchowymi Sakramentu Pokuty są:
►  pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
► pojednanie z Kościołem,
► darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
► darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
► pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
► wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Chrystus ustanowił zewnętrzne narzędzia i znaki łaski, dlatego trzeba umieć przyjąć zewnętrzną formę Sakramentu Pokuty, zgodnie z zaleceniem Pana Jezusa.
Szafarzem Sakramentu Pojednania jest kapłan i tylko kapłan.
Obowiązuje go nienaruszalna tajemnica spowiedzi na zawsze.
Kapłan słuchający spowiedzi:
►  występuje w charakterze sędziego i równocześnie lekarza;
►  został przez Boga ustanowiony szafarzem Bożej sprawiedliwości i miłosierdzia;
►  ma przyczynić się do oddania czci Bogu i zbawienia dusz;
►  występuje w imieniu Kościoła i musi trzymać się nauki i norm wydanych przez Kościół;
►  w spowiedzi i zadawaniu pytań powinien kierować się roztropnością.
Udzielając tego sakramentu, ksiądz wypełnia posługę:
►Dobrego Pasterza, który szuka zagubionej owcy.
► Szlachetnego Samarytanina, który opatruje rany.
► Sprawiedliwego Sędziego, który nie ma względu na osoby.
► Miłosiernego Ojca, który czeka na syna marnotrawnego i przyjmuje go, gdy on powraca.

Mówiąc o spowiedzi, możemy używać różnych nazw, które wprowadzają nas w całe bogactwo tego sakramentu. Można mówić, że spowiedź to:
Sakrament Nawrócenia – ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia, drogę powrotu do Ojca, od którego człowiek oddalił się przez grzech;
Sakrament Pokuty – ponieważ ukazuje osobistą i sakramentalną drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina;
Sakrament Spowiedzi – ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu; sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka;
Sakrament Przebaczenia – ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju”;
Sakrament Pojednania – ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20); ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24) (KKK 1423-1424).