Parafia to dom
Parafia powinna być dla Ciebie domem,
w którym przeżywa się dni zwykłe, powszednie,
a także wspaniałe święta, podniosłe uroczystości
i wspólne radosne bycie razem.

Parafia to wspólnota

Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele,
gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga
unosi się z jednego serca.
Jest w tym jeszcze coś więcej:
zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości,
modlitwy kapłanów.

Parafia to rodzina

Ta rodzina jest piękna i szczęśliwa,
jeśli wszyscy starają się wypełniać w niej swoje zadania.
Trzeba nam o tym pamiętać, że to właśnie od nas zależy,
czy będziemy się w tej rodzinie dobrze czuć,
czy będzie ona miejscem przeżywania wspólnej radości,
ale także czy będzie oazą, w której się można schronić i pokrzepić.

Parafia to dar i szansa

Każda parafia jest inna.
I każda jest darem od Boga dla księdza i dla wiernych.
Jest ogromną szansą do wykorzystania,
szansą, że spotykamy się w niej w ewangelicznym braterstwie,
że razem, choć każdy na swój sposób, będziemy służyć Bogu,
że Mu się przydamy do dzieła głoszenia Dobrej Nowiny
i zbawiania ludzi przez ludzi.

Co wiesz o swojej parafii?

Czy poczuwasz się do wspólnoty z parafią? A może wiąże cię  z parafią tylko miejsce zamieszkania, wpisy do kartoteki i ksiąg parafialnych? Czy nie traktujesz parafii jak „punkt usług religijnych konkurujący z innymi parafiami na wolnym rynku”?

Jak  angażujesz się w życie wspólnoty parafialnej?

Czy pogłębiasz więź wspólnoty w rodzinie parafialnej?

Czy modlisz się za swego Księdza Proboszcza i innych parafian?

PRZYNALEŻNOŚĆ DO PARAFII

    W dobie częstych wyjazdów za granicę i dosyć powszechnych zmian adresów zamieszkania możemy mieć wątpliwości do jakiej parafii należymy, gdzie jest nasza parafia. Dość częsta jest sytuacja: mieszkamy gdzie indziej, zameldowani jesteśmy gdzie indziej, chodzimy do kościoła jeszcze gdzie indziej…
Co mówi na ten temat Kodeks Prawa Kanoniczego?
Kan. 515 § 1. Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.
Kan. 518 – Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. (…)
Kan. 102 – § 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.
§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.
§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym; na terenie diecezji – chociażby nie w parafii – diecezjalnym.
Kan.104 – Małżonkowie winni mieć wspólne stałe lub tymczasowe zamieszkanie. Z racji prawnej separacji albo innej słusznej przyczyny, każdy z nich może mieć własne stałe lub tymczasowe zamieszkanie.
Kan. 105 – § 1. Małoletni z konieczności posiada zamieszkanie stałe lub tymczasowe tego, którego władzy podlega. Po wyjściu z dzieciństwa, może nabyć również własne tymczasowe zamieszkanie, a uzyskawszy usamodzielnienie zgodnie z przepisami prawa cywilnego, także własne stałe zamieszkanie.
§ 2. Ktokolwiek z innego powodu niż małoletność oddany jest zgodnie z prawem pod czyjąś opiekę lub kuratelę posiada stałe lub tymczasowe zamieszkanie opiekuna lub kuratora.
Kan. 106. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem niepowracania, z zachowaniem przepisu kan. 105.
Kan. 107 – § 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.
§ 2. Własnym proboszczem lub ordynariuszem tułacza jest proboszcz lub ordynariusz jego aktualnego pobytu
§ 3. Proboszczem własnym tego, kto posiada tylko stałe lub tymczasowe zamieszkanie diecezjalne, jest proboszcz miejsca aktualnego pobytu.

Jakie są wnioski z powyższych Kanonów?

     W Prawie Kanonicznym nie ma pojęcia „zameldowanie”.

   Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” – czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego czyli według zamieszkania w parafii.

     Stąd między innymi bardzo ważna jest obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.