Na stronie zamieszczone są pytania na temat Eucharystii. Oto one:
Co to jest Święta Eucharystia?
Czym jest Eucharystia?
Jakie są inne nazwy Eucharystii?
Jak Chrystus przygotowywał słuchaczy na  ustanowienie Eucharystii?
Kiedy Chrystus ustanowił Eucharystię?
Jak , w jaki sposób, Chrystus ustanowił Eucharystię?
Jak ważna jest Eucharystia dla Kościoła?
Dlaczego Eucharystię można nazwać sakramentem obecności Chrystusa?
Co znaczy, że obecność Chrystusa w Eucharystii nie jest symboliczna, lecz realna?
Co oznacza, że Chrystus jest obecny substancjalnie pod postaciami eucharystycznymi?

Odpowiedzi należy szukać w dół strony.

Co to jest Święta Eucharystia ?

     Najbardziej czcigodnym sakramentem jest Najświętsza Eucharystia, w której sam Chrystus Pan jest obecny, ofiaruje się oraz jest spożywany i dzięki której Kościół ustawicznie żyje i wzrasta. Ofiara eucharystyczna, pamiątka śmierci i zmartwychwstania Pana, w której uwiecznia się Ofiara Krzyża, jest szczytem i źródłem całego kultu oraz życia chrześcijańskiego; oznacza ona i sprawia jedność Ludu Bożego, przez nią buduje się Ciało Chrystusa. Pozostałe bowiem sakramenty i wszystkie kościelne dzieła apostolatu mają związek z Najświętszą Eucharystią i ku niej są ukierunkowane (KPK kan. 897).
Eucharystia jest po chrzcie i bierzmowaniu trzecim sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego w Kościele katolickim. Eucharystia jest mistycznym centrum wszystkich tych sakramentów. Ku niej wszystko zmierza, ponad nią nie ma nic wyżej, po co jeszcze można by sięgać.
Gdy spożywamy połamany chleb, jednoczymy się z miłością Jezusa, który złożył za nas na drzewie krzyża swoje Ciało.
Kiedy pijemy z jednego kielicha, jednoczymy się z Tym, który ofiarując się za nas, przelał swoją Krew.
Nie wymyśliliśmy tego rytuału. Sam Jezus sprawował z uczniami Ostatnią Wieczerzę i uprzedził w niej swoją śmierć. Dał się swoim uczniom w znaku chleba i wina i polecił im odtąd i po Jego odejściu celebrować Eucharystię. „Czyńcie to na moją pamiątkę” (1Kor 11,24).

Czym jest Eucharystia?

   Jak mówi Konstytucja Soboru Watykańskiego II Lumen gentium:„Eucharystia jest źródłem, a zarazem szczytem życia chrześcijańskiego”. Eucharystia zajmuje więc najważniejsze i najszczególniejsze miejsce w przeżywaniu naszej wiary – zapewnia nam obecność Chrystusa i duchowy pokarm na drodze do wieczności.
Eucharystia jest szczególnym wydarzeniem – bo podczas niej człowiek może dotknąć Boga. Jest ukazaniem daru miłości Boga w ofierze Jezusa Chrystusa – widać w niej jak Pan Bóg nas miłuje, bo dał nam siebie za Pokarm.
Eucharystia jest szkołą miłości nieprzeciętnej, jest sercem Kościoła i każdej wspólnoty – dlatego powinna być najważniejszym wydarzeniem dnia.
Eucharystia jest największym skarbem, jaki pozostawił nam Pan Jezus – jest fundamentem życia chrześcijanina. Na niej możemy budować nasze codzienne życie, bo w niej jest wszystko – miłość, ofiara, nadzieja, przebaczenie. I wszystko we właściwych proporcjach i relacjach.
Eucharystia jest centrum życia duchowego i dobrze czyni ten, kto stara się uczestniczyć w niej również w dni powszednie. Jest autentycznym spotkaniem z Panem Jezusem, dla którego warto zostawić codzienne sprawy, starania, przyjemności. Dopiero w pójściu za naszym Nauczycielem wszystkie życiowe sprawy nabierają właściwego znaczenia i miejsca.
Eucharystia to najpiękniejsze i najradośniejsze wydarzenie, to nieustanny cud przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Pana Jezusa, który ośmiela nas do proszenia o cuda również w naszym życiu. Potrzeba jednak wiary i całkowitego zaufania, aby cud spełnił się w mym życiu.
Wiele nazw, którymi określana jest Eucharystia, wyraża jej niewyczerpane bogactwo. Eucharystia jest jak życie – kto z nas potrafiłby wymienić do końca wszystko, czym ono jest?

Eucharystia to Dziękczynienie

Eucharistein znaczy: dziękuję. Jest to dziękczynienie, jakie Jezus składa Ojcu – za dar stworzenia, odkupienia, uświęcenia. My mamy udział w tym dziękczynieniu, bo to właśnie nas Ojciec stworzył i odnawia poprzez ofiarę życia swojego Syna. To nam potrzebne jest życie. To my mamy za co dziękować.
Eucharystia to dziękczynienie, bo przypomina, że uczestnicząc w tym obrzędzie składamy Bogu dziękczynienie za wszystko, co człowiekowi w swojej szczodrobliwości daje: za stworzenie, odkupienie i uświęcenie. Obecność na Eucharystii jest więc odpowiedzią człowieka na Bożą szczodrobliwość, wyrazem wdzięczności za niezasłużone dary, którymi został obdarowany. W świecie zapatrzonym jedynie w ludzkie prawa uczy pokory wobec Stwórcy, Odkupiciela i Uświęciciela, od którego wszystko mamy i od którego wszystko zależy.

Eucharystia to Tajemnica

Eucharystia to Tajemnica, bo przekracza zdolność poznania przez zmysły człowieka, nie da się jej do końca zrozumieć – pozostaje więc wiara.
Eucharystia to Tajemnica, bo Bóg daje się zamknąć w materialnej przestrzeni – w chlebie i winie. Zawiera w sobie ogromny kontrast: kruchy chleb i Bóg Wszechmocny, nietrwałe wino i Bóg Wszechmogący. Ale takie jest też życie – pełne kontrastów.
Eucharystia to Tajemnica, bo nie jest systemem teorii, ale Osobą. Człowieka nie da się do końca zrozumieć. Współczesny człowiek chce mieć wszystko pod kontrolą, nad wszystkim panować, wszystko rozumieć. A przecież życie jest tajemnicą. Akceptacja tajemnicy świadczy o poziomie inteligencji wewnętrznej człowieka. Trzeba przyjąć, tak siebie, jak i drugiego, trzeba otworzyć się na dar. Jezus jest Świętym Boga (por. J6,68). Święty to niezależny, oddzielony, należący do Boga, nietykalny, nie pozwalający sobą manipulować. A ludzie chcieli obwołać Go królem, by spełniał ich zachcianki. Jezus jednak sprowadza ich mentalność na głębszy poziom. Prawdziwe dobro osoby nie polega na spełnianiu jej zachcianek. Eucharystia nie jest lekiem na braki, zachcianki, ale spotkaniem z Bogiem, Który jest wolny i w tej wolności oddaje za mnie życie. Przyjąć tajemnicę Chleba Życia to przyjąć Jezusa, a nie system teorii, Osobę, która wypełnia plan Ojca, daje szansę życia dla wszystkich.
Jezus jest obecny w Eucharystii w Ciele i Krwi, w Zgromadzeniu liturgicznym, w Kapłanie, w Słowie Bożym, w Znakach liturgicznych, w Łasce Ducha Świętego, we mnie.

Eucharystia to Uczta

Eucharystia to Uczta, bo daje pokarm. Zapowiedzi czasów mesjańskim mają liczne odniesienia do uczty. Żydzi oczekiwali życia wiecznego jako ucztowania z Bogiem (Łk 14,15; Ap 3,20). W Nowym Testamencie ucztowanie nabiera nowego sensu i znaczenia: ucztą staje się sam Bóg: „Jeżeli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego ani nie będziecie pili Krwi Jego nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6,53). Nie wystarczy jednak spożyć Ciało Chrystusa – trzeba Je wchłonąć, zasymilować. Można przystąpić do Komunii św., a nie spotkać Jezusa – Życie. Spożywanie określa sposób w jaki człowiek ma przyjąć w siebie Boga. Tak Go strawić, wchłonąć, jak wchłania się jedzenie.
Eucharystia to Uczta, bo tworzy wspólnotę. Przyjmowanie Chrystusa wprowadza człowieka w życie Boże, w doświadczenie Jego pełnej miłości troski. Tak, jak Jezus żyje w nieustannej relacji z Ojcem, tak samo uczeń Jezusa przeżywa taką relację bliskości ze swym Mistrzem. „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim”. (J 6,56). Pan Jezus przychodzi do każdego z nas z Dobrą Nowiną o zbawieniu wszystkich ludzi. Każdy jest zaproszony, aby dołączyć do grona Jego przyjaciół. Każdy z nas przez chrzest został obdarzony godnością dziecka Bożego, zbieramy się więc wokół stołu Eucharystycznego jako rodzina połączona więzami miłości.

Eucharystia to Ofiara

Stać się pokarmem, ucztą, oznacza oddać się całkowicie do dyspozycji, oddać życie, przekazać je braciom. Jezus nie umiera, ale oddaje życie, by je potem znów odzyskać.

Eucharystia to rzeczywistość życia codziennego

Eucharystia i życie codzienne przenikają się wzajemnie. Jako dar ofiarny człowiek składa na ołtarzu to wszystko, co ma i kim jest. Symbolizują to chleb i wino, owoce pracy rąk ludzkich. Ta codzienna praca zostaje pobłogosławiona, a potem konsekrowana, przemieniona w Chrystusa. W Nim wszystko, co stanowi moje życie, ma sens, ma wartość zbawczą. Przychodzimy na Mszę św., by Dobremu Bogu powierzyć nasze radości i doświadczenia, blaski i cienie naszego życia. Na spotkanie z Chrystusem w Eucharystii przynosimy radości i sukcesy, ale również smutki i niepowodzenia, zło, które nas dręczy i nasze obawy. Jezus, który jest Drogą, chce powtórzyć w nas swój styl życia. On jakby projektuje w nas wnętrze: w Eucharystii jest łaską uzdrawiającą, działającą, uświęcającą. Każdy z nas powinien wyjść ze świątyni ubogacony doświadczeniem wielkiego misterium, które wydarzyło się na ołtarzu Pańskim.

Eucharystia to zadatek Życia wiecznego

To życie Jezusa, którego doświadczam w mojej codzienności, przedłuża się na wieczność. Jezus składa obietnicę życia wiecznego. Ten, kto spożywa Jego Chleb będzie żył na wieki. Jednak nie obiecuje On uniknięcia śmierci ciała, cierpienia doczesnego. Obiecuje prawdziwe życie, które dzięki łasce wiary i decyzji człowieka rozpoczyna się już teraz. „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”. (J 6,54)

Jakie są inne nazwy Eucharystii?

Jest bardzo wiele nazw, którymi określamy Eucharystię. O Eucharystii mówimy, że jest to: Wieczerza Pańska, Łamanie Chleba, Zgromadzenie eucharystyczne, Pamiątka Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana, Najświętsza Ofiara, Ofiara pochwalna, ofiara duchowa, ofiara czysta, Święta Ofiara, Święta i Boska Liturgia, Najświętszy Sakrament, Komunia, Msza Święta, ofiara Mszy Świętej, Święte Misteria, chleb aniołów, chleb z nieba, lekarstwo nieśmiertelności, wiatyk… (KKK1328-1332)
Tak wiele nazw Eucharystii, wskazujących na pewien jej aspekt, mówi o niezgłębionej tajemnicy Eucharystii, wyraża jej niewyczerpane bogactwo.

Wieczerza Pańska

Eucharystię nazywa się Wieczerzą Pańską. Każda Ofiara Eucharystyczna jest zawsze tą ucztą, którą Jezus spożył ze swoimi uczniami w przeddzień swej męki. Nazwa ta nawiązuje do Ostatniej Wieczerzy, podczas której została ustanowiona. Przypomina, że uczestnictwo w Eucharystii jest uczestnictwem w tej samej uczcie, w tym samym obrzędzie, jaki przed śmiercią na swoją pamiątkę polecił sprawować Jezus Chrystus. Jest też zapowiedzią innej uczty – Uczty godów Baranka w niebieskim Jeruzalem (Ap 19,9), na którą zaproszeni są wszyscy wierzący. Przypomina o tym przed udzieleniem komunii kapłan w słowach: „Błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego (Baranka) ucztę”.
Kościół wierny poleceniu Jezusa „To czyńcie na moją pamiątkę” celebruje Eucharystię nie tylko w niedziele, ale również każdego dnia w ciągu roku. Jest ona źródłem i centrum jego życia i działalności. „Pielgrzymujący Lud Boży, nieustannie celebruje Eucharystię, głosząc Misterium Paschalne Jezusa, ‘aż przyjdzie’ (l Kor 11,26), zmierza ‘wąską drogą krzyża’ do niebieskiej uczty, gdzie wszyscy wybrani zasiądą przy stole Królestwa” (KKK 1344).

Łamanie chleba

W Nowym Testamencie Eucharystię chyba najczęściej nazywa się Łamaniem Chleba. Nazwa ta nawiązuje do cudu rozmnożenia chleba i łamania go na pustkowiu.
Łamanie chleba było żydowską ucztą rytualną, do której Jezus nawiązuje podczas Ostatniej Wieczerzy, aby dać wyraz swojemu poświęceniu „dla nas” (Rz 8, 32). Ten charakterystyczny dla posiłku żydowskiego obrzęd, został wykorzystany przez Jezusa, gdy błogosławił i dawał uczniom chleb jako gospodarz, zwłaszcza podczas Ostatniej Wieczerzy.
Po geście „łamania chleba” uczniowie rozpoznają Zmartwychwstałego Pana.
Mianem „Łamania chleba” pierwotny Kościół określał swoje zgromadzenia eucharystyczne. W ten sposób pierwsi chrześcijanie określali Mszę św., gdyż gromadząc się na polecenie Jezusa łamali Chleb Eucharystyczny i spożywali go wchodząc we wspólnotę z Jezusem. W ten sposób tworzyli z Jezusem jedno ciało – Kościół.
Nazwa ta ma głęboką wymowę. Wskazuje na braterską jedność z Chrystusem tych, z którymi łamie On Chleb – swoje Ciało. Przypomina także o braterstwie wszystkich, którzy w tym obrzędzie uczestniczą.

Zgromadzenie eucharystyczne

Eucharystia jest wielkim dziękczynieniem wypowiadanym w zgromadzeniu, które jest widzialnym znakiem Kościoła.
Nazwa „Zgromadzenie eucharystyczne” bardzo wyraźnie wskazuje, że Eucharystia nie jest prywatną sprawą pojedynczych ludzi, ale wspólnoty Kościoła. Widzialnym znakiem wspólnoty Kościoła jest lud zgromadzony podczas sprawowania Eucharystii.
Czymś niewłaściwym jest ograniczanie Eucharystii tylko do osobistego spotkania z Bogiem. Jest to zawsze spotkanie we wspólnocie – z Bogiem i z braćmi.

Pamiątka Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana

Pamiątka Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, bo Kościół nie tylko celebruje liturgię eucharystyczną, ale odkrywa i celebruje wciąż na nowo rzeczywistość zbawczego przejścia Chrystusa przez cierpienie i śmierć do życia.
To określenie przypomina, że Eucharystia została ustanowiona przez Jezusa w noc poprzedzającą Jego mękę. Jest zapowiedzią tego, co miało się wydarzyć następnego dnia. Podczas tamtej wieczerzy Jezus połamał chleb i powiedział, że jest to Jego Ciało, które będzie wydane za ludzi. Podobne słowa wypowiedział nad kielichem z winem, dodając, że Jego krew będzie krwią ofiary Nowego Przymierza, jakie Bóg zawrze z ludzkością. Polecił też, by ten obrzęd sprawować na swoją pamiątkę.
To, co zrobił Jezus w Wieczerniku, zapowiada Jego śmierć i późniejsze zmartwychwstanie. Dlatego sprawując Eucharystię Kościół przypomina i uobecnia te właśnie wydarzenia: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie (…)”.

Najświętsza Ofiara

Eucharystia to Najświętsza Ofiara, bo dopełnia, udoskonala i przewyższa wszystkie ofiary Starego Przymierza.
W każdej Eucharystii obecna jest jedna jedyna, najświętsza i najdoskonalsza ofiara Chrystusa, którą Jezus złożył na Krzyżu za nas wszystkich i włącza w nią ofiarę Kościoła. Uczestniczący w niej jakby na nowo stają pod krzyżem Jezusa, a Jego Ciało i Krew spożywane przez nich dają im zbawienie.
Kościół i wierni swoim poświęceniem włączają się w ofiarę Chrystusa.
Eucharystia jest nie tylko pamiątką śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, ale także jej uobecnieniem – dlatego nazywa się ją także ofiarą Mszy Świętej, ofiarą pochwalną, ofiarą duchową, ofiarą czystą i świętą

Święta i Boska liturgia, Święte Misteria

Eucharystia jest Świętą i Boską liturgią, ponieważ celebrowanie tego sakramentu zajmuje centralne miejsce w całej liturgii Kościoła i jest jej najgłębszym wyrazem.
Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”. Jest to wprost niemożliwe, aby prowadzić życie chrześcijańskie bez częstego udziału w Eucharystii. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54). Tak więc Eucharystia powinna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii.
Eucharystia jest Świętą i Boską Liturgią, Świętym Misterium, bo wszystkie sakramenty święte, posługi kościelne i dzieła apostolstwa są ściśle powiązane z Eucharystią i do niej zmierzają. Eucharystia jest znakiem jedności wiernych z Bogiem i braćmi. Jedność tę oznacza i ją urzeczywistnia. Jest więc skutecznym znakiem Bożego daru jedności.
Eucharystia jest Świętą i Boską Liturgią, Świętym Misterium, bo w celebrowanej Eucharystii jedno święto obchodzą Kościół niebiański i ziemski.
To nie my, ludzie, sprawujemy liturgię. To Pan jest tym, który wzywa na liturgię i jest w niej mistycznie obecny. Liturgia jest sprawowana przez Chrystusa, a we Mszy Świętej On jest obecny najpełniej. W czasie Mszy św. uobecnia się krzyżowa Ofiara Chrystusa: Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie. Uczestniczymy w zbawczym misterium, w zwycięstwie nad grzechem, śmiercią i szatanem. Przychodząc do kościoła musimy zadawać sobie pytanie: Czym się kieruję, gdy idę na Mszę św.? Co mnie tu sprowadziło? Jak w niej uczestniczę? Podobnie jak potrzebujemy chleba, pokarmu, dla ciała, tak samo potrzebny jest pokarm dla duszy. Korzystajmy z tego daru jak najczęściej.

Najświętszy Sakrament

Eucharystia to Najświętszy Sakrament, bo jest to sakrament sakramentów.
Nazwa ta podkreśla, że Eucharystia jest najświętszą czynnością Kościoła. Nie ma lepszej modlitwy od Eucharystii. Nie ma lepszego dziękczynienia Ojcu ani większej ofiary dla Niego, niż uobecnianie dziękczynienia i ofiary Syna i niż modlitwa „przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie”.
Określenie Najświętszy Sakrament, odnosi się przede wszystkim do postaci eucharystycznych, przechowywanych w tabernakulum i adorowanych przez wierzących. Żywy Chrystus jest obecny pośród swego ludu.

Komunia

Ta nazwa Eucharystii wywodzi się od greckiego i łacińskiego słowa „wspólnota”. Przypomina, że przez ten sakrament chrześcijanin jednoczy się z Chrystusem oraz braćmi, którzy wraz z Nim mają uczestnictwo w jednym Chlebie i Krwi. Spożywając Ciało i Krew Pańską pod postaciami chleba i wina, jednoczymy się z Chrystusem i tworzymy z Nim jedno ciało. Uświadamia, że Kościół nie jest przypadkowym zlepkiem pojedynczych wiernych, ale zjednoczonym w Chrystusie jako Głowie Jego Mistycznym Ciałem.
Podobne znaczenie ma określanie Eucharystii zwrotem rzeczy święte. W niej wierzący się uświęcają, stając się wspólnotą świętych. Jest to pierwotne znaczenie „komunii świętych” – świętych obcowania – o której mówi Symbol Apostolski.

Msza święta

Eucharystię nazywa się także Mszą świętą. Nazwa ta pochodzi od łacińskiego słowa, oznaczającego posłanie, misję. Nawiązuje do rozesłania wiernych przez kapłana na koniec celebracji (po łacinie: ite, missa est – idźcie, jest misja; idźcie, jesteście posłani – w polskim wydaniu mszału oddane przez „idźcie w pokoju Chrystusa”). To określenie wskazuje, że chrześcijanin powołany jest do tego, by w codziennym życiu pełnić wolę Bożą.

Eucharystię nazywa się ją również chlebem aniołów, chlebem z nieba, lekarstwem nieśmiertelności, wiatykiem… Wiatyk – od łacińskiego via – droga.
Nazwy te wskazują na cel przyjmowania Eucharystii. W sposób bardziej lub mniej bezpośredni nawiązują one do starotestamentalnej manny, którą Pan karmił Lud Wybrany podczas czterdziestoletniej wędrówki do Ziemi Obiecanej. Przypominają, że w drodze do niebieskiej ojczyzny chrześcijanin musi przyjmować pokarm, który pozwoli mu do niej dotrzeć. Ten pokarm daje Życie wieczne, zgodnie ze słowami Jezusa: „Kto spożywa Moje Ciało i pije Moją Krew, ma życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym„.

Jak Chrystus przygotowywał słuchaczy na ustanowienie Eucharystii?

Na ustanowienie Eucharystii Chrystus Pan przygotowywał słuchaczy przez cudowne rozmnożenie chleba i przez mowę eucharystyczną, w której powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki… Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie, a ja w nim” (J 6, 51.54.56).

Jak Chrystus przygotowywał słuchaczy na ustanowienie Eucharystii?

Na ustanowienie Eucharystii Jezus Chrystus przygotowywał słuchaczy przez cudowne rozmnożenie chleba i przez mowę eucharystyczną. W mowie eucharystycznej powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki… Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie, a ja w nim” (J 6, 51.54.56).

Kiedy Chrystus ustanowił Eucharystię?

Jezus ustanowił Eucharystię w przeddzień swojej męki i śmierci, „tej nocy, której został wydany” (1Kor 11,23), kiedy w Wieczerniku w Jerozolimie zgromadził wokół siebie Apostołów i sprawował wraz z nimi Ostatnią Wieczerzę (KKK 1323, 1337-1340). Powiedział do apostołów: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał” (Łk 22,15).
Chrystus Pan ustanowił więc sakrament Eucharystii w Wieczerniku w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy celebrował wraz z Apostołami tradycyjną Paschę żydowską. Jezus uprzedził swoją Paschę, czyli swoje przejście poprzez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie do domu Ojca. To była Pascha Jezusa, w czasie której siebie złożył w ofierze jako Baranka niepokalanego za grzechy świata. Polecił, aby Kościół składał, ponawiał tę Ofiarę na Jego pamiątkę.
Kościół wierny poleceniu swego Zbawiciela czyni to przez wszystkie wieki i będzie czynił aż do skończenia świata. Zasadniczo liturgia zgromadzenia eucharystycznego w jej zasadniczych ramach przetrwała nienaruszona przez wieki aż do naszych czasów.

Jak , w jaki sposób, Chrystus ustanowił Eucharystię?

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę„. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: „Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).
Najstarsza relacja o tych wydarzeniach z Wieczernika pochodzi od św. Pawła Apostoła, który sam nie był ich naocznym świadkiem Ostatniej Wieczerzy, ale spisał to, co jako świętej tajemnicy strzegła wspólnota pierwszych chrześcijan i co celebrowano podczas liturgii. „Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem: Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb, odmówił modlitwę dziękczynną, połamał i powiedział: To jest moje Ciało za was. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie po wieczerzy wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest nowym przymierzem w mojej Krwi. Ilekroć z niego pić będziecie, czyńcie to na moją pamiątkę” (1 Kor 11, 23-25).

Jak ważna jest Eucharystia dla Kościoła?

Celebrowanie Eucharystii jest punktem kulminacyjnym życia chrześcijańskiej wspólnoty. W niej wspólnota staje się Kościołem. (KKK 1325)
Jesteśmy Kościołem nie dlatego, że dajemy na tacę, nie dlatego, że dobrze się czujemy w kościele, czy dlatego, że przypadkowo zostaliśmy zaliczeni do jakieś parafii – ale dlatego, że w Eucharystii karmimy się Ciałem Chrystusa i nieustannie jesteśmy przemieniani w Ciało Chrystusa.

Dlaczego Eucharystię można nazwać sakramentem obecności Chrystusa?

Pod postaciami chleba i wina obecny jest w najprawdziwszy sposób sam nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus. Jest On obecny, jak uczy Kościół, „prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie”. (Por. Sobór Trydencki: DS 1651; KKK 1374).

Co znaczy, że obecność Chrystusa w Eucharystii nie jest symboliczna, lecz realna?

Kościół posługuje się różnymi symbolami przypominającymi Jezusa Chrystusa, do których można zaliczyć obrazy, ikony, figury, a także krzyż. W tych wizerunkach Chrystus nie jest jednak realnie obecny, tak jak w Eucharystii. Wizerunki Chrystusa są tylko symbolami, znakami mówiącymi nam o Nim, o wydarzeniach z Jego życia, o Jego śmierci itp. w zależności od tego, co nam przedstawiają. Eucharystii jednak nie można rozumieć jako symbolu. Trzy określenia używane przez Kościół: „prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie” (por. KKK 1374), podkreślają realność obecności naszego Zbawiciela. To, co nazywamy nieraz chlebem i winem konsekrowanym, nie jest tylko symbolem, który przypomina nam o Chrystusie, lecz zasłoną zakrywającą Zbawiciela, obecnego pośród nas w absolutnie realny sposób.

Co oznacza, że Chrystus jest obecny substancjalnie pod postaciami eucharystycznymi?

Konsekrowana hostia i konsekrowane wino nie jest hostią ani winem, lecz Ciałem i Krwią Chrystusa. Przypomina nam tę tajemniczą prawdę określenie: obecność „substancjalna” (por. KKK 1374). Istnieją zatem tylko widoczne dla nas postacie chleba i wina, substancjalnie jednak pod tymi znakami jest obecny cały Jezus Chrystus, Bóg i człowiek zmartwychwstały. Cały jest obecny i pod postaciami chleba, i pod postaciami wina. Inaczej mówiąc, w Eucharystii spotykamy się nie tylko z samym działaniem Zbawiciela lub ze skutkami tego działania, lecz z Nim samym. obecnym substancjalnie z naturą ludzką i Boską.

Podstawa prawna
1. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1322 – 1419.
2.Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 897 – 958.
3. Synod Archidiecezji Przemyskiej 1995- 2000, Przemyśl 2000, statuty 334 – 354
4. Synod Archidiecezji Przemyskiej 1995- 2000, Przemyśl 2000, aneks 28
5. Youcat, nr 208-223

Zrozumieć Eucharystię (przewodnik) kliknij tutaj